Przejdź do zawartości

Matka Courage i jej dzieci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Matka Courage i jej dzieci
Mutter Courage und ihre Kinder
Ilustracja
Inscenizacja dramatu z Berliner Ensemble (1978)
Autor

Bertolt Brecht

Tematyka

wojna trzydziestoletnia

Typ utworu

dramat

Data powstania

1938/39

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Niemcy

Język

niemiecki

Data wydania

1941 rok

poprzednia
Życie Galileusza
następna
Dobry człowiek z Seczuanu

Matka Courage i jej dzieci (niem. Mutter Courage und ihre Kinder) – dramat Bertolta Brechta z 1939 roku.

O dramacie

[edytuj | edytuj kod]

Pod wrażeniem wybuchu II wojny światowej napisał Brecht (jeszcze we wrześniu 1939) „Matkę Courage i jej dzieci”, czyli kronikę wojny trzydziestoletniej. Już sama historia jednostki wplątanej w chaos i okrucieństwo wojny miała za zadanie zniechęcać do niej naród niemiecki i podkopać nadzieje, jakoby agresja na inne kraje była dobrym źródłem dobrobytu.

Brecht każe mówić swym bohaterom pewne ogólne prawdy na temat wojen, co czyni sztukę uniwersalną i adekwatną dla każdej wojny, każdego narodu, każdej epoki, na przykład: „Gdy się słucha, co możni tego świata gadają, wydawałoby się, że prowadzą wojnę jeno z bojaźni bożej i w obronie tego, co piękne i szlachetne. Ale jak się lepiej przyjrzeć, widać, że nie są tacy głupi, że wojują dla zysku”, „Przekupstwo to jedyna nadzieja. Jak długo ono istnieje, zdarzają się łagodne wyroki i nawet niewinnego sądy mogą uwolnić”, „Bo cóż to wojna? To interes, gdzie ważą ołów zamiast krup”.

Autor przedstawia nam swoistego everymana, markietankę Annę Fierling, zwaną też Matką Courage. Ciągnie ona za armią wraz ze swoimi dziećmi, zbijając niezłe interesy. Wojna jest jej żywiołem, przynosi jej same zyski, zły jest dla niej pokój. Wierzy w to do samego końca, choć wojna zabrała jej dzieci i zrujnowała ją finansowo. Ostatecznie, samotna i wynędzniała, zaprzęga się do pustego wozu, by znów ruszyć za wojskiem.

Realizacje dramatu

[edytuj | edytuj kod]

Realizacje w Polsce[1]:

Teatry

[edytuj | edytuj kod]
  1. 11 lipca 1957: Teatr Żydowski w Warszawie, reżyseria: Ida Kamińska
  2. 23 października 1958: Teatr Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, reżyseria: Krystyna Berwińska
  3. 13 stycznia 1962: Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, reżyseria: Lidia Słomczyńska
  4. 15 lutego 1962: Teatr Narodowy w Warszawie, reżyseria: Zbigniew Sawan
  5. 29 grudnia 1963: Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, reżyseria: Lidia Zamkow
  6. 20 marca 1965: Teatr Współczesny w Szczecinie, reżyseria: Zbigniew Mak
  7. 22 lipca 1967: Teatr Żydowski w Warszawie, reżyseria: Ida Kamińska
  8. 24 stycznia 1968: Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie, reżyseria: Kazimierz Braun
  9. 10 maja 1969 Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, reż. Mirosław Wawrzyniak
  10. 3 czerwca 1972: Teatr Polski w Bydgoszczy, reżyseria: Zygmunt Wojdan
  11. 12 października 1973: Teatr Powszechny w Łodzi, reż. Jerzy Hoffmann
  12. 20 października 1976: Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu, reżyseria: Kazimierz Braun
  13. 15 stycznia 1981: Tarnowski Teatr im. Ludwika Solskiego, reż. Lech Terpiłowski
  14. 13 listopada 1982: Teatr Polski w Szczecinie, reżyseria: Andrzej Rozhin
  15. 11 września 2004: Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, reż. Remigiusz Brzyk
  16. 25 listopada 2006: Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, reż. Katarzyna Deszcz
  17. 15 maja 2016 Teatr Układ Formalny we Wrocławiu, reż. Grzegorz Grecas
  18. 26 listopada 2016: Teatr Narodowy w Warszawie, reżyseria: Michał Zadara

Teatr Telewizji

[edytuj | edytuj kod]
  1. 7 października 1974; reżyseria: Lidia Zamkow
  2. 15 sierpnia 1983; reżyseria: Andrzej Rozhin
  3. 29 września 1997; reżyseria: Laco Adamík

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Matka Courage i jej dzieci, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2021-07-22].